Je eigen grootste criticus
Heb jij ook wel eens van die dagen, waarin de dingen gewoonweg niet lopen zoals je dat graag zou willen? Je bent nog niet de deur uit of je hebt al een mooie mix van tandpasta en aardbeienconfituur op je t-shirt hangen. Je komt op kantoor en beseft dat je voor je eerste afspraak dubbel geboekt bent en dat je de voorbereiding van je meeting van 13:00 uur helemaal bent vergeten te maken. Alsof dat nog niet genoeg is, blijkt er een fout in je administratie te zitten die je volgens je collega vandaag echt nog wel moet rechtzetten.
Op zulke momenten voelen we ons vanalles en nog wat. Op deze dagen, en die heb ik meer dan me lief zijn, voel ik me vaak gefrustreerd, verdrietig, angstig en alleen. Want natuurlijk weet mijn hoofd me ervan te overtuigen dat ik de enige op de hele wereld ben die dit soort dingen meemaakt.
Mijn hoofd is niet meteen de grootste steun op dit moment. Vaak krijgen we op de momenten waarop we ons het meest kwetsbaar voelen door ons hoofd nog allerhande verwijten erbovenop geslingerd. Een beetje in de aard van het onderstaande.
“Hoe kan je nu toch zo dom zijn? Altijd hetzelfde met jou! Je had 1 taak en zelfs die verbrod je. Nu gaan je collega’s vast zien dat je er eigenlijk niets van bakt. En wie weet wat voor gevolgen dat kan hebben. Je baas zal er niet mee kunnen lachen, voor je het weet, lig je eruit. En terecht, want ze zijn beter af zonder jou daar op je job… “
Als therapeut word ik vaak oprecht geraakt door de harde manier waarop cliënten zichzelf toespreken. Ons hoofd is vaak zo meedogenloos hard voor ons en wij…wel “we buy it”. Deze harde manier van onszelf toespreken duwt ons vaak enkel dieper, werkt allesbehalve motiverend en zouden we nooit of te nimmer gebruiken naar iemand die we liefhebben.
Stel je nu eens voor dat we op deze moeilijke momenten anders met onszelf zouden kunnen omgaan…Namelijk met meer compassie. En compassie heeft in onze taal een negatieve connotatie, vaak krijg ik de reactie “oh nee, ik ben niet van de zelfmedelijden-toestanden”. Dat is niet waar compassie voor staat. Zelf-compassie staat voor mildheid naar jezelf, oprecht betrokken zijn bij je eigen lijden en willen doen wat er nodig is om dit lijden te verzachten.
Lees bovenstaand stukje van de dag waarop alles misliep eens opnieuw en beeld je in dat niet jijzelf maar je geliefde (vriendin, partner, zoon of dochter) zulke dag meemaakt. Verdrietig en gefrustreerd komt hij of zij na zulke dag bij jou langs. Wat zou je tegen je geliefde zeggen, wat zou je doen? En wat als we deze compassievolle manier van reageren op de pijn van een ander ook eens wat meer voor onszelf zouden kunnen inzetten?
Herken jij jezelf in het bovenstaande en ben je op zoek naar hulp om met meer compassie met jezelf om te leren gaan, laat je gegevens dan achter op de website en we contacteren je graag voor een gesprek. Je kan ons ook telefonisch bereiken op het nummer 0470 61 98 26.
Ann
